Pod osłoną nocy - Rozdział III

Gdy obudził się dzisiejszego ranka, bezszelestnie podniósł się z łóżka i starając się nie obudzić śpiącego obok Uchihy, wpakował do plecaka kąpielówki, klapki i ręcznik. Niedługo później, ubrany w pomarańczowy dres wyszedł z akademika, kierując się w stronę budynku, w którym niewątpliwie znajdował się basen. Na szczęście nie miał problemu z dostaniem się na teren pływalni, co go niezmierni uradowało. Biorąc pod uwagę fakt, że była dopiero piąta nad ranem, nie zdziwiłby się, gdyby okazało się, że drzwi wejściowe będą zamknięte.

Przechodząc przez niewielki hol, który prawdopodobnie pełnił funkcję wiatrołapu, podszedł do szklanej tafli, za którą znajdowało się pomieszczenie z basenem. Pchnąwszy wahadłowe wrota, znalazł się w upragnionym  miejscu. Do jego nozdrzy dotarł, tak dobrze mu znany zapach chloru. Z lubością wciągnął głęboko do płuc powietrze, rozkoszując się uwielbianym przez siebie aromatem.

Niedługo później przemierzał już raz po raz, kolejne długości toru. Kochał to uczucie. W takich chwilach, mógł śmiało powiedzieć, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie byłoby w tym ani grama przesady. Ubóstwiał momenty, w których woda otaczała zewsząd jego ciało, pieszcząc je delikatnie, niczym jedwabna tkanina.

Dobrą godzinę zajęło mu nacieszenie się tym uczuciem. Zmęczone mięśnie rozluźniły się, a umysł wypełniła euforia. Dopiero wtedy z czystym sumieniem mógł stwierdzić, że jest usatysfakcjonowany.

Wychodząc z wody nie zawracał sobie głowy szukaniem natrysków, wytarł się pospiesznie i nałożył dres. Prysznic weźmie w pokoju, tak będzie wygodniej. Z uśmiechem zadowolenie na ustach, ruszył w kierunku wyjścia.

Kilka minut później wszedł do akademika, gdzie przeżył swoiste deja vu z poprzedniego dnia. Znów znalazł się w ramionach jakiegoś faceta, tym razem bruneta, który chlipał mu w ramię, obejmując go, jakby zależało od tego jego życie. Uzumakiemu natychmiast przeszła przez głowę myśl, że chyba będzie musiał przyzwyczaić się do takich sytuacji, chociaż i tym razem nie wiedział, z kim ma do czynienia. Chrząknął znacząco, próbując oderwać od siebie nieznajomego. Jednak w chwili, w której ujrzał twarz mężczyzny, natychmiast go rozpoznał.

– Nic się nie zmieniłeś, wujku – uśmiechnął się ciepło do Iruki, jednocześnie ścierając mu kciukiem łzy z  twarzy.

– Ten stary piernik, Jiraiya, nawet słówka nie pisnął, że jesteś w Japonii – chlipnął brunet, pociągając nosem. – Już ja się z nim policzę. Stary erotoman! – burknął, uśmiechając się przez łzy. – Co ty tu robisz i dlaczego ja nic o tym nie wiem? – spytał z pretensją w głosie. – Jak cię zobaczyłem przez okno, to omal zawału dostałem! Nic się nie zmieniłeś.

Naruto dopiero teraz zwrócił uwagę na niekompletny strój przyszywanego wuja. Co tu dużo mówić, najwidoczniej wybiegł z pokoju w pośpiechu, wywnioskował, widząc bosego mężczyznę, który nic sobie nie robił z tego, że stoi w holu budynku dormitorium w samej piżamie.

– Wujku, może byśmy tak poszli do ciebie? Chyba nie chcesz, żeby któryś z twoich uczniów zobaczył cię w takim stroju? – zaproponował, wskazując wymownie na ubiór mężczyzny, który nie wiedząc czemu nagle spłonął rumieńcem.

– Eeee… to nie jest najlepszy pomysł – burknął, unikając wzroku blondyna.

– To może spotkamy się po inauguracji w tej knajpce nieopodal, gdzie serwują ramen? – zaproponował. – Będzie jak za starych dobrych czasów – dodał z uśmiechem.

– To chyba lepszy pomysł. Chciałbym ci też kogoś przedstawić. Nie masz nic przeciwko, że nie przyjdę sam? – niepewność w głosie mężczyzny nieco zdziwiła Naruto, jednak postanowił poczekać z zadawaniem jakichkolwiek pytań, dopóki nie spotkają się w bardziej sprzyjających warunkach.

– Jasne, że nie – zapewnił solennie.

– A więc widzimy się w Ichiraku o trzynastej, co ty na to? – zaproponował Iruka, wchodząc z blondynem do holu budynku.

– Mi pasuje – przytaknął. – W takim razie, do zobaczenia. – Pożegnał się, ruszając do swojego pokoju.

Brunet jeszcze przez chwilę patrzył za odchodzącym nastolatkiem, po czym sam skierował się w stronę schodów. Jako jeden, z dwóch mieszkających w akademiku nauczycieli, miał swój pokój na ostatnim piętrze. Tajemnicą poliszynela był fakt, że jego i Hatake łączyło coś więcej niż przyjaźń, ale jak do tej pory udawało im się uniknąć przyłapania na gorącym uczynku. Gdyby nie to, że Kakashi spał sobie smacznie w jego sypialni, to zaprosiłby Naruto do siebie, ale w tym wypadku musiał najpierw poinformować go o swoim związku, w bardziej sprzyjających warunkach. Nie chciał, aby doszły do niego plotki, wolał już osobiście uświadomić blondyna o swojej orientacji. Miał tylko nadzieję, że Naruto zrozumie. Był dla niego niczym syn, więc jego aprobata była dla niego czymś ważnym. Dlatego też musiał jak najszybciej przedstawić mu swojego chłopaka, a dzisiejsze spotkanie było idealną do tego okazją. Ale najpierw rozmówi się przez telefon z Jiraiyą. Nie mógł uwierzyć w to, że ten stary piernik nie powiadomił go o tym, iż nie to, że syn Minato wrócił do Japonii, to jeszcze rozpoczął naukę w szkole, w której pracował. Nie dotarło do niego jeszcze to, że po jedenastu latach Kushina w końcu pozwoliła wrócić chłopakowi do jego ojczystego kraju. Cieszył się, że będzie mógł mieć blondyna tak blisko siebie. Bardzo tęsknił za nim, odkąd został zabrany do Stanów Zjednoczonych, a Uzumaki zabroniła im kontaktowania się z dzieciakiem. Do tej pory nie pogodził się z zaistniałą sytuacją, bo nie potrafił zrozumieć, dlaczego matka, która zaraz po urodzeniu dziecka podrzuciła je ojcu bez żadnych wyjaśnień, tak po prostu zabrała go z powrotem. Podejrzewał, że gdyby Namikaze żył, to nigdy nie doszłoby do tej sytuacji, jednak gdy go zabrakło, naturalną koleją rzeczy było to, że to matka miała największe prawo do wychowania Naruto. Dlatego ani on, ani Jiraya nie mieli szans na to, aby przejąć prawną opiekę nad synem Minato. Teraz jednak znów miał być przy nim, co napawało go radością.

***

Naruto siedział na szerokim parapecie, obserwując przez okno podjazd przed akademikiem, gdzie kłębił się niemały tłumek uczniów, wracających do szkoły po wakacjach. Lubił obserwować żegnających się ze swoim dziećmi rodziców. Nieraz wyobrażał sobie, że i on jest członkiem takiej kochającej się rodziny, ale nigdy nie wyszło to poza sferę marzeń. Matka rzadko pozwalała mu na powrót do domu podczas przerw w nauce, czy to świątecznych, czy wakacyjnych. A jak już do tego dochodziło, nigdy nie odwoziła go osobiście, zrzucając ten przykry dla niej obowiązek na szofera swojego partnera.

Nastolatek oderwał się od dość nieprzyjemnych myśli i zerknął na zegarek. Zostało mu jeszcze pół godziny do apelu z okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego, więc musiał już się szykować do wyjścia. Nowy mundurek składający się z czarnej marynarki z szarą lamówką i herbem szkoły, białej koszuli, czerwonego krawatu oraz kremowych spodni, wisiał nadal na drzwiach szafy. Aby się nie spóźnić, powinien jak najszybciej się przebrać, tylko, że jakoś nie specjalnie miał na to ochotę. Najchętniej zrezygnowałby z udziału w inauguracji, ale podejrzewał, że Kiba mu na to nie pozwoli. Szatyn zajrzał na chwilę do pokoju, przed dwoma godzinami, aby zabrać buty, o których zapomniał jego chłopak poprzedniego dnia oraz poinformować go, że wpadnie po niego, by mogli pójść razem na apel. Dlatego też podniósł się z parapetu i zabierając ze sobą ubranie, poszedł do łazienki. Pięć minut później kończył już wiązać krawat, kiedy usłyszał, że ktoś wszedł do pokoju.

– Naru, jesteś tam? – radosny głos dobiegający z sypialni uświadomił mu, że intruzem był Kiba.

– Tak, zaraz wyjdę – poinformował, poprawiając krawat.

– A gdzie Uchiha? – krzyknął szatyn.

– Czy ja wyglądam na niańkę tego drania? – burknął pod nosem blondyn. – Nie wiem – odpowiedział zwięźle, tym razem tak, aby szatyn go usłyszał.

Naruto po raz ostatni spojrzał w lustro, przeczesując dłonią niesforne kosmyki, które i tak nie poddawały się zabiegowi ułożenia, po czym wyszedł z łazienki. Potem wypadki potoczyły się już dość szybko. Zanim się obejrzał, Inuzuka chwycił go za dłoń i wyciągnął bez zbędnych słów na korytarz, gdzie czekał na nich jego chłopak i w trójkę ruszyli w stronę wyjścia z akademika. Budynek szkoły znajdował się tuż obok, ale jak wytłumaczył mu Neji, wszelkie uroczystości tego typu odbywały się zawsze na sali gimnastycznej, ze względu na to, że było to jedyne pomieszczenie, które było w stanie pomieścić wszystkich uczniów. Gdy dotarli na miejsce, okazało się, że przybyli jako jedni z ostatnich. Na szczęście Hyuga poprosił wcześniej kolegę z klasy o zajęcie im miejsc. Chłopak Inuzuki, zanim usiedli, przedstawił mu swojego znajomego jako Narę Shikamaru, informując jednocześnie, żeby nie zwracał uwagi na gniewną minę czarnowłosego, ponieważ tamten jakby urodził się z takim wyrazem twarzy.  O dziwo, patrząc na niego, nie trudno było w to nie uwierzyć.

Niedługo później na podium pojawił się wicedyrektor, rozpoczynając swoje przemówienie. Gdy skończył oddał głos przewodniczącemu o ciemnoczerwonych włosach i srogim spojrzeniu zielonych tęczówek. Chłopak przedstawił się jako Gaara no Sabaku, informując jednocześnie, że od tego roku, będzie stał na czele rady uczniowskiej. Reszty Naruto już nie słuchał, rozglądając się dyskretnie po pomieszczeniu. Bez problemu zlokalizował Uchihę, którego notabene tak naprawdę nie szukał, a który stał z założonymi na piersi rękoma, opierając się w swobodnej pozie o ścianę sali. Jego onyksowe tęczówki patrzyły obojętnie w stronę podium, ale lekko skrzywione usta nadawał jego twarzy nieco kpiącego wyrazu. W pewnym momencie Sasuke chyba wyczuł, że jest obserwowany, bo jego czarne oczy spojrzały wprost na blondyna, który przyłapany na wpatrywaniu się w niego spłonął rumieńcem i odwrócił wzrok. Na szczęście chwilę po tym spotkanie dobiegło końca, dzięki czemu mógł opuścić salę w towarzystwie Kiby i Nejiego.

Godzinę później ubrany już w codzienne ciuchy, składające się z czarnych obcisłych jeansów i pomarańczowej bluzy, szedł ulicą, kierując się w stronę knajpki, w której umówił się z Iruką. Stojąc przed niewielkim lokalem, nad którym wisiał  szyld z napisem „Ichiraku”, odetchnął głęboko i pchnął drzwi, wchodząc do środka. Natychmiast wypatrzył w jednym z boksów bruneta, któremu towarzyszył nieznany mu wcześniej szarowłosy mężczyzna. Uśmiechnął się nieśmiało, siadając jednocześnie na wprost wuja i jego przyjaciela.

– Naruto, to jest mój przyjaciel Kakashi Hatake, Kakashi to jest Naruto Uzumaki – dokonał prezentacji szatyn.

– Miło mi cię poznać, wiele o tobie słyszałem – dodał szarowłosy.

– Chciałbym odwdzięczyć się tym samym, niestety od dawana nie miałem kontaktu z wujkiem Iruką – odpowiedział grzecznie.

– Skoro już się poznaliście, to może byśmy coś zjedli? Naruto mam nadzieje, że nie będziesz zły, ale pozwoliłem sobie zamówić dla ciebie ramen – odezwał się Iruka, jednocześnie ignorując kuksańca w żebra, który dostał od swojego towarzysza.

Naruto zdziwił się nieco, widząc zmarszczone brwi siedzącego obok wuja mężczyzny, który ewidentnie rozzłościł się z jakiegoś powodu. Cokolwiek jednak było tego przyczyną, Umino również wyglądał na zdenerwowanego.

– Nadal uwielbiam ramen – przytaknął blondyn. – Można wiedzieć co się dzieje? – spytał wprost.

– Twój wuj tchórzy – burknął Kakashi, patrząc potępiająco na Irukę.

– To nie tak… – jęknął brunet, spuszczając wzrok. – Ja po prostu nie wiem jak to powiedzieć – mruknął pod nosem.

– Iruka chciał przez to powiedzieć, że trudno mu przedstawić moją skromną osobę jako swojego partnera życiowego – wyznał wprost Hatake, patrząc na Umino wyzywająco. – Widzisz, twój wuj bał się, że dojdą do ciebie jakieś pogłoski zanim zdąży sam ci to wyjawić, nie chciał po prostu, abyś źle o nim myślał – wyjaśnił, kierując swoje słowa do blondyna, jednocześnie ściskając dłoń swojego partnera, który wyglądał jakby chciał się zapaść pod ziemię.

– Nie rozumiem, w czym problem – zdziwił się blondyn.

– No bo… my jesteśmy dwoma mężczyznami – uzmysłowił mu Umino, patrząc nieśmiało w oczy Uzumakiego.

– Trudno tego nie zauważyć – zachichotał nastolatek.

– Nie przeszkadza ci to? – spytał ze zdziwieniem brunet.

– Wujku, mój współlokator jest gejem. Dla mnie to nie problem – wyjaśnił, posyłając mężczyźnie uspokajający uśmiech.

– Widzisz Delfinku, mówiłem ci, że dzisiejsza młodzież nie widzi problemu w związkach homoseksualnych.

– Gejem?! – jęknął Iruka, do którego dopiero teraz dotarł sens wcześniejszej wypowiedzi Naruto.

– Spokojnie, ma chłopaka, poza tym to mój przyjaciel z dzieciństwa. Pamiętasz Kibę, co nie? – spytał blondyn, jednocześnie chwytając za pałeczki i zabierając się za zupę, którą chwilę wcześniej przyniosła kelnerka.

– Inuzuka? To ten przyjaciel Hyuugi? – dopytywał szarowłosy.

– Mhmmm… – przytaknął blondyn, nie chcąc zdradzić jakie naprawdę relacje łączą tą dwójkę.

– A bo ty nie wiesz, Kakashi pracuje w naszej szkole jako trener drużyny pływackiej, do której należy też Neji. W każdym razie, poza chłopcami z drużyny nie kojarzy większości uczniów – wyjaśnił Umino.

Naruto oczy zaświeciły się w chwili, gdy usłyszał kim jest towarzysz wuja. Momentalnie poczuł rosnące podniecenie oraz przypływ adrenaliny.

– Drużyna pływacka?! – pisnął uradowany, patrząc na Hatake z mieszaniną zainteresowania i podziwu.

– Jak cię to interesuje, to możesz wpaść jutro po południu na trening – rzucił od niechcenia mężczyzna.

– A macie miejsca dla nowych członków? – natychmiast zainteresował się chłopak.

– W sumie to mamy komplet, ale rezerwowych nigdy nie za wiele – odpowiedział trener zgodnie z prawdą.

– I tak chciałbym dołączyć, kocham pływać – przyznał szczerze.

– W takim razie przyjdź, sprawdzimy jakie posiadasz umiejętności.

Ich dalsza rozmowa skupiła się na tym, jak radził sobie Naruto przez te wszystkie lata. Iruka dość szczegółowo wypytywał go o jego relacje z matką, jakby zdawał sobie sprawę z tego, że mogły one układać się nieciekawie. Znał panią Uzumaki jeszcze z czasów, gdy spotykała się z ojcem Naruto, więc bardzo dobrze wiedział jakim typem kobiety była. Tym bardziej, że od samego początku dała do zrozumienia, że  w pieluchy bawić się nie będzie. Zresztą, gdy tylko urodziła syna, opuściła Namikaze i wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie ułożyła sobie życie na nowo. Przynajmniej do chwili śmierci Minato.

Blondyn odpowiadał dość ogólnikowo i wymijająco, nie chcąc wracać do przeszłości. Ulżyło mu, gdy spotkanie dobiegło końca i mógł wrócić do akademika. Gdy tam dotarł okazało się, że pokój był pusty, co na chwilę obecną mu odpowiadało. Czuł się już dość zmęczony tym wszystkim co wydarzyło się w ciągu tych dwóch dni. Dlatego też wziął szybki prysznic, założył spodnie od dresu i uwalił się na łóżku. Niedługo później już spał, a obudziło go dopiero krzątanie się Kiby, następnego dnia rano.

– Która godzina? – jęknął, zasłaniając oczy przed wpadającym do pokoju słońcem.

– Siódma, czas na śniadanie. Jak chcesz iść ze mną, to rusz tyłek.

– Już... już… – ziewnął blondyn podnosząc się z posłania.

Kilkanaście minut później wraz ze współlokatorem i Nejim jedli śniadanie. Z tego co się zorientował tych dwoje musiało sobie nieźle popić wczorajszego dnia, bo wyglądali jakby męczył ich solidny kac. On sam czuł się nieprzytomny. Zawsze tak miał, gdy zbyt długo spał. Ogólnie przedstawiał sobą istny obraz nędzy i rozpaczy. Naruto poczuł się lepiej po wypiciu kubka kawy, ale i tak na pierwszej lekcji był nieprzytomny. Udawał, że słucha wychowawcy, który prowadził istny monolog o moralnym zachowaniu w nowym roku akademickim. Yamato wydawał się być nawet fajnym gościem, chociaż nieco za sztywnym. Z tego co mówił, oprócz godzin wychowawczych, będzie ich także uczył chemii, zresztą wyglądał na osobę o umyśle ścisłym.

Kolejne lekcje minęły całkiem szybko, ucieszył się, że będzie miał matematykę z wujkiem. Oczywiście Umino na zajęciach zachowywał się jakby się nie znali, ale w sumie nawet się z tego cieszył. Przerwy spędzał z Kibą, z którym chodził do klasy i zanim się zorientował, było już po wszystkim. Jego pierwszy dzień w nowej szkole minął szybko i bezboleśnie.

Po obiedzie stwierdził, że skorzysta z zaproszenia Kakashiego, więc spakował potrzebne mu rzeczy i ruszył na pływalnię. Gdy dotarł na miejsce, nikogo jeszcze nie było. Wiedział, że w ciągu godziny powinni się pojawić członkowie drużyny pływackiej, teraz jednak miał cały basen dla siebie. Z czego skwapliwie korzystał przez kilkanaście minut, zanim pojawił się Neji.

– Niezły jesteś, Naruto. Masz ochotę na mały wyścig? – spytał nowoprzybyły.

– Jasne.

– Żeby nie było, nie dam ci forów, więc daj z siebie wszystko – oznajmił wprost, patrząc na blondyna, który wyszedł z wody i ustawił się na stanowisku, obok niego.

– Wyjąłeś mi to z ust – skwitował chłopak. Po chwili oboje zmierzali już na drugi koniec basenu.

– Jasna cholera, nie wierzę, że przegrałem – parsknął Hyuuga, patrząc z niedowierzaniem na Naruto – Chcesz się do nas przyłączyć?

– Chciałbym, ale słyszałem, że macie komplet.

– Coś się da załatwić, pogadam z kapitanem. Za dwa miesiące mamy zawody międzyszkolne. Startujemy zarówno indywidualnie jak i drużynowo, dobrze by było mieć kogoś tak szybkiego, jak ty.

­– Naruto, widzę, że zdecydowałeś się wpaść. Cieszę się. – Rozmowę przerwał im Hatake.

­– Witam, trenerze – przywitał się Uzumaki.

– To wy się już znacie? – zdziwił się Neji.

– Tak, zaprosiłem Naruto, aby mógł pokazać co potrafi. Tak więc, wskakujcie na tor – zarządził Kakashi. – No… no… Neji, wygląda na to, że Uchiha w końcu znalazł godnego siebie przeciwnika – oznajmił, gdy zakończył się wyścig. Kolejnym zwycięstwem młodszego z mężczyzn.

– Że niby ten kurdupel jest w stanie mnie prześcignąć? – parsknął Sasuke, podchodząc do trenera – Wychodź z wody młocie i pokaż mi co potrafisz – zażądał po chwili namysłu.

Blondyn bez słowa spełnił prośbę czarnowłosego, choć zdecydowanie nie podobał mu się ton jego wypowiedzi. Postanowił jednak zignorować ten fakt, w końcu nie takich rzeczy już doświadczał.

– I co o tym sądzisz, Hyuuga? Wygląda na to, że ten mały jest na tym samym poziomie co Sasuke – zauważył Hatake, gdy dwójka rywali była już w połowie długości basenu.

–  Tak, idą łeb w łeb – przyznał długowłosy.

–  Cholera, nie wierzę! – gwizdnął Sai, który przybył w ostatniej chwili, akurat w momencie, w którym Naruto przy samej końcówce, wystrzelił jak z procy i pierwszy dotarł do ściany basenu.

­­

­­–  Obawiam się blondasku, że właśnie zrobiłeś sobie wroga z Uchihy – westchnął ze współczuciem Hyuuga, podejrzewając, że przyjaciela Kiby mogą przez to czekać nieprzyjemności ze strony dumnego Sasuke.